پسر فیلمی درام به نویسندگی و کارگردانی فلوریان زلر، بر اساس بازی خودش.. با بازی هیو جکمن و لورا درن.

یک وکیل موفق، با یک همسر جدید و یک نوزاد، پس از اینکه همسر سابقش به او می گوید نگران رفتار تصادفی پسر است، مراقبت از پسر نوجوان خود را از ازدواج قبلی می پذیرد.

عالی، کارگردانی خوب، فیلمنامه خوب… واقعاً باید یک روز بد، یک روز واقعاً بد داشت تا بخواهی با مشکلات عاطفی یک پسر، والدین نگران و درامی که برای بازیگران عالی است، دو ساعت با احساسات عمیق روبرو شوی. وارد عمل شوید، اما شما می خواهید (واقعا) مایل به تماشای این باشید.

در اینجا معمولاً می گوییم که یک فیلم را قضاوت می کنیم، نه موضوع را و سعی می کنیم روی فضایل هنری هنر، فیلم ها یا کتاب هایی که بررسی می کنیم تمرکز کنیم. این فیلم چیزهای زیادی برای خود دارد، از بازیگری خارق العاده، کارگردانی متعادل، عکاسی استادانه و تعادل به تمام معنا.

یک بار به دختری گفتم که پارک ژوراسیک مرا به گریه انداخت. این راهی برای خنده دار بودن و معاشقه کردن با او بود (او گفت که آن را به معنای واقعی کلمه برداشت کرده است و فکر می کنم او تصمیم گرفت که من را دوست ندارد زیرا من زشت هستم و جوک های بد می گویم). امروز، با همان کنایه، می گویم که به لطف فیلم هایی مانند پسر، من فیلم های دایناسور را بیشتر دوست دارم.

شاید زندگی شما مانند یک مامور دوبل ۰۰۷ باشد و زندگی پر از خطر باشد و دوست دارید با تماشای این فیلم بدون اکشن و پر از بازی های تاثیرگذار آرامش داشته باشید.

منتقد دیگری بود که من بسیار تحسینش می‌کنم به خاطر حرف‌ها و صداقتش در زمانی که تماشای یک فیلم را نیمه تمام گذاشت. این یکی واقعا همینطوره

فیلمی با دنیای درونی بزرگ، احساسات، درام عمیق… و در آن آدم (بسیار) دلتنگ چند دایناسور می شود.